Προτείνω την έννοια του σκηνικού δοκιμίου ως προϊόν μιας ανασύνταξης του αφηγηματικού λόγου προς εμπλουτισμό ενός ρεπερτορίου όπου θα προηγείται η διάνοια της ομάδας, ο καινοτόμος προσανατολισμός στη θεατρική πράξη. Ένα τέτοιο δοκίμιο θα προκύψει από τη δραματοποίηση ως σύνθετο φαινόμενο. Ο χαρακτήρας του εγχειρήματος θα κριθεί κατ\' αρχάς από τον τρόπο εκταμίευσης των συγκινησιακών αξιών που περιέχονται σ\' ένα πρωτότυπο αφηγηματικό κείμενο, ποιητικό ή πεζό. Η συν-κίνηση θα λειτουργήσει ως έμπνευση, θα εκθρέψει τον οίστρο και θα οδηγήσει στη δράση.
Ένα δοκίμιο, για να κατοχυρώσει το είδος του, θα πρέπει να τολμά στις σχέσεις του με το πρωτότυπο, να τέμνει, να καταλήγει στο θεσπέσιο εύρημα, στο παραστάτημα που θα δώσει την εξ ολοκλήρου πρωτόπειρη άποψη για το έργο τέχνης. Δοκιμάζω εδώ σημαίνει υπερβαίνω τους κανονισμούς, τα πρέπει, και νομοθετώ, με ανατρεπτικούς όρους, μια καλλιτεχνική πραγματικότητα. Η σκηνική πράξη έχει την ιστορία της, τις μεγάλες θεωρίες του θεάτρου, όπως του Stanislavsky, του Brecth κ.ά. Η ιστορία αυτή μας είναι άκρως χρήσιμη ως μάθημα, ακόμη και όταν οι σκηνικές αναζητήσεις μας απομακρύνονται από το αναμενόμενο, όπως οφείλουν να το κάνουν σ\' ένα δοκίμιο. Γιατί οι ίδιες θεωρίες υποβαστάζουν την υποκριτική τέχνη, η οποία δεν αλλάζει ως τέχνη, παρ\' όλες τις αμφισβητήσεις, τους νεωτερισμούς και τις υπερβάσεις που οφείλει να πραγματοποιεί ένα θεατρικό εγχείρημα.